เช้า วันหนึ่งในฤดูร้อน ชัคเกิลกำลังนอนเล่นผึ่งแดดอยู่บนกำแพงหิน มันเป็นตุ่นขนหนาตัวอ้วนที่ชอบการนอนผึ่งแดดยิ่งนัก
ใกล้ ๆกันนั้นแม่ของมันกำลังแทะปลายฝักข้าวโพดอยู่ แต่ทันใดหล่อนก็โยนมันทิ้งแล้วผิวปากด้วยเสียงอันดัง
ชัคเกิลรู้ว่าเสียงผิวปากของแม่นั้นเป็นสัญญาณเตือนภัย แม่ของมันไม่เคยผิวปากแบบนั้นนอกเสียเมื่อต้องการเตือนชัคเกิลว่าอันตรายกำลังเข้ามาใกล้
เมื่อชัคเกิลได้ยินสัญญาณ มันรู้ว่ามันต้องรีบพุ่งปราดไปที่บ้านให้เร็วที่สุด

แต่กระนั้นมันก็ยังอยากรู้อยากเห็นว่าอันตรายสิ่งนั้นคืออะไรกันแน่

ไม่ต้องรอนานเลย ชั่วขณะนั้นเองมันก็มองเห็นเจ้าสุนัขวายร้ายโผล่ออกมา มันกระโจนหนีด้วยความตกใจกลัวแล้วรีบมุดพรวดเข้าไปในโพรงของมันใต้กำแพงหิน

แม่ของมันถลันตามหลังเข้ามา เจ้าสุนัขกวดตามมาติด ๆ กระทั่งว่าฟันอันแหลมคมของมันเกือบงับเอาหางของหล่อนเข้าแล้ว
เจ้าสุนัขแหย่จมูกของมันเข้ามาในช่องระหว่างก้อนหินพร้อมกับคำรามอยู่ไปมา แต่มันก็ไม่สามารถบุกเข้ามาถึงตัวตุ่นทั้งสองได้
**********************

ชัคเกิล ไม่เคยลืมความตื่นตระหนกครั้งนั้นของมัน ดังนั้นเมื่อมันโตพอที่จะมีบ้านเป็นของตัวเอง


มันจึงขุดโพรงลึกอยู่ใต้โคนต้นไม้เพื่อให้เป็นสถานที่ปลอดภัยจากพวกสุนัข มันรู้ว่าพวกสุนัขล้วนเป็นศัตรูตัวร้ายของมันและสามารถทำร้ายตัวมันได้เสมอหากมีโอกาส

บ้านของมันอยู่ใกล้กับทุ่งหญ้าโคลเวอร์ที่ซึ่งสามารถออกหาอาหารได้สะดวก และติด ๆ กับทุ่งหญ้านั้นมีลำธารซึ่งมันสามารถไปดื่มน้ำได้
เช้าวันหนึ่งขณะที่ ชัคเกิล กำลังนอนหลับอยู่ในบ้าน เสียงฟ้าคำรามปลุกให้มันตื่นขึ้น มีฟ้าแลบฟ้าร้องดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า จากนั้นฝนก็เทลงมา แต่มันกลับม่อยหลับลงไปอีกครั้งหนึ่ง

ฝนยังคงตกลงมาอยู่ตลอดทั้งวัน พอตอนบ่ายจัด ๆ น้ำก็เริ่มไหลเข้ามาในโพรงของชัคเกิล มันตกใจตื่นแล้วรีบโผล่พรวดไปที่ปากทางเข้าเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น

ฝนตกหนักจนกระทั่งเกิดน้ำท่วม น้ำจากลำธารบัดนี้หลากล้นขึ้นท่วมไปทั่วทุ่งหญ้า และพายุก็ยังคงพัดแรงจัดอย่างต่อเนื่อง
ชัคเกิลรู้ดีว่าตัวเองกำลังจะตกอยู่ในอันตราย เว้นเสียแต่ว่ามันจะหาที่หลบภัยให้อยู่สูงพ้นน้ำให้ได
้ ในที่สุด ชัคเกิล จ้องมองไปยังโขดหินสูงที่อยู่กลางทุ่งหญ้าโคลเวอร์ มันอาจต้องไปให้ถึงหินก้อนนั้น หาไม่มันก็ไม่มีทางปลอดภัยจากน้ำท่วมครั้งนี้
ชัคเกิล ไม่อยากที่จะต้องออกไปเผชิญกับพายุและน้ำท่วมนี้เลย แต่มันจำต้องไปที่ก้อนหินนั้นให้ได้ ดังนั้นมันจึงฝ่าออกไปท่ามกลางเสียงอื้ออึงของฟ้าคำรามและสายฝนที่เทกระหน่ำ
มันต้องใช้เวลาอยู่นานโขทีเดียว ในการว่ายกระเสือกกระสนอยู่ท่ามกลางกระแสน้ำและโคลน
ในที่สุด เมื่อ ชัคเกิล มาถึงหินก้อนนั้น ขนหนาสีน้ำตาลของมันก็เต็มไปด้วยโคลน มันเหน็ดเหนื่อยจนเกือบไม่มีแรงปีนขึ้นไป มันลื่นไถลจากก้อนหินแล้วตกลงไปในน้ำถึงสองครั้ง แต่สุดท้ายมันก็ปีนขึ้นไปถึงด้านบนของหินก้อนนั้นได้สำเร็จ

แต่แล้วมันก็ต้องตกตะลึงด้วยความพรั่นพรึง ศัตรูตัวหนึ่งของมันอยู่บนนั้นด้วย สุนัข ! เมื่อชัคเกิลมองดูอย่างใกล้ชิดก็พบว่าเจ้าหมาตัวนั้นเป็นแค่ลูกสุนัขที่มีขนาดไล่เลี่ยกับตัวมันเท่านั้น และมันก็ไม่ดูเหมือนกับเป็นปรปักษ์แต่อย่างใด
ชัคเกิลจำเป็นต้องอาศัยบนหินก้อนนั้นแม้ว่ามันจำเป็นต้องต่อสู้ แต่เจ้าลูกสุนัขก็ไม่ได้มีท่าทีจะคุกคาม มันไม่ได้ทำแม้กระทั่งส่งเสียงคำราม มันไม่สนใจที่จะมองดูชัคเกิลด้วยซ้ำ

ทั้งลูกสุนัขและ ชัคเกิล พยายามอยู่ให้ห่างจากกันที่สุดเท่าที่จะทำได้ขณะเกาะอยู่บนก้อนหิน มันอยู่ด้วยกันที่นั่นตลอดทั้งคืนขณะที่สถานการณ์ของน้ำยิ่งดูเลวร้ายขึ้นเรื่อย ๆ
ใกล้รุ่งน้ำท่วมขึ้นมาสูงมาก จนกระทั่งเหลือเพียงปลายยอดของก้อนหินเท่านั้นที่น้ำขึ้นไม่ถึง ชัคเกิลและลูกหมาไม่สามารถแยกห่างออกจากกันได้อีกต่อไป ตอนนี้มันไม่ใช่ศัตรูกันแล้ว

ถึงตอนเช้า ฝนก็หยุดตก และพอถึงเวลาก่อนเที่ยง ดวงอาทิตย์เริ่มฉายแสงไปเหนือทุ่งหญ้าที่ยังมีน้ำท่วมขัง
แม้ว่าพายุจะสงบไปแล้วก็ตาม แต่กระนั้นน้ำก็ไม่ได้ลดลงอย่างรวดเร็ว ดังนั้น ทั้งชัคเกิลและลูกสุนัขจึงต้องอยู่ด้วยกันบนก้อนหินอีกตลอดทั้งวันและทั้งคืนต่อมา

ในช่วงเวลากลางคืน มันทั้งสองต้องขยับเข้ามาเบียดกันเพื่อให้เกิดความอบอุ่น ยามนี้มันต้องพึ่งพิงซึ่งกันและกัน

เช้าวันต่อมา น้ำแห้งไปหมดแล้ว เจ้าลูกสุนัขวิ่งเหยาะ ๆ ลุยโคลนกลับไปบ้านของมัน และชัคเกิลก็ลงจากก้อนหินไปซ่อนตัวอาศัยอยู่ตามพงหญ้ารอจนกว่าบ้านของมันจะแห้งสนิท
************************

เวลาล่วงผ่านไปเกือบหนึ่งปี

วันหนึ่งในฤดูใบไม้ผลิ ชัคเกิลเดินฝ่าทุ่งหญ้าโคลเวอร์ไปที่ก้อนหินใหญ่ที่มันเคยมาอาศัยหนีภัยน้ำท่วม มันปีนขึ้นไปข้างบนแล้วนอนผึ่งแดดอันอบอุ่นของฤดูใบไม้ผลิอย่างมีความสุข
ทันใดนั้นเอง สุนัขตัวหนึ่งที่โตขนาดเป็นสองเท่าของมันกระโจนขึ้นมาบนก้อนหินพร้อมกับเสียงขู่คำรามอันดุร้าย เหมือนกับจะรี่เข้ามาต่อสู้
ชัคเกิลลุกขึ้นยืนอย่างกล้าหาญ เตรียมพร้อมที่จะต่อกรกับศัตรู แต่ฉับพลันเจ้าสุนัขตัวนั้นกลับหยุดคำรามแล้วเริ่มทำจมูกฟุดฟิด และแล้วแทนที่จะบุกเข้าจู่โจมมันกลับกระดิกหางอย่างยินดี
เช่นเดียวกัน ชัคเกิลก็ดมกลิ่นของมัน และทันใดมันก็จำเพื่อนของมันได้ นี่คือเจ้าลูกสุนัขตัวที่มันเจอเมื่อตอนเกิดน้ำท่วมคราวนั้นนั่นเอง เวลานี้มันตัวโตขึ้นมาก ขนาดใหญ่เป็นสองเท่าของ ชัคเกิล เลยทีเดียว แต่มันก็ไม่ได้มีความรู้สึกจะต้องเป็นศัตรูต่อกัน

ตอนนี้ ทั้งสองต่างก็จำกันได้แล้ว พวกมันพากันนอนเล่นอยู่บนก้อนหิน จวบกระทั่งยามบ่ายทั้งคู่ต่างก็ยังอยู่ด้วยกันที่นั่นอย่างมีความสุขภายใต้แสงแดดอันอบอุ่น