นกตัวแรกบินผ่านไป......ตัวที่สอง......สาม....สี่.... เมื่อไหร่เชือกบ้าๆที่รัดแน่นฉันถึงจะคลายออกนะ
อ้าว~ผ่านไปเร็วจังฟ้ามืดเสียแล้ว ก้อนเมฆมืดดำเคลื่อนย้ายผ่านข้ามศีรษะไปเผยให้เห็นแสงดาวยามค่ำคืน
แม้แต่ยุงยังไม่ยอมคุยกับฉันเลย เอ๊ะ!นั่นพี่วัวนี่นาทำไมมาอยู่แถวนี้ได้? นี่ก็มืดแล้ว
แต่...
นั่น!เขาเข้ามาใกล้แล้ว พี่วัว...พี่วั..ว... เสียงขาดหายไปเมื่อวัวตัวโตเดินผ่านเลยไป ความเสียใจเศร้าโศกเข้าเกาะกินใจ ทำไมไม่มีใครทักฉันเลย? สักวันถ้าฉันเป็นอิสระได้ก็คงดี....
นี่มันเช้าแล้ว แสงอาทิตย์สาดส่องทั่วผืนนา
แล้วอะไรอีกล่ะทีนี้!?
คน!...คนๆนี้ที่มัดฉัน เขาถือมีดมาทำไม? ฉัวะ!ผ้าที่ผูกเศษฟางให้ขึงไว้กับไม้ค้ำกากบาทกลางทุ่งนาถูกตัดขาด เศษฟางที่แห้งกรอบร่วงลงสู่พื้นดิน
ทำไมกันนะ? ฉันหวังมานานที่จะเป็นอิสระ หวังมานานมาก....ว่าจะมีใครสักคนเข้าใกล้ฉัน แต่ตอนนี้ฉันสมหวังแล้วหรือยัง? หากฉันมีชีวิตเหมือนกันสิ่งมีชีวิตอื่นๆได้ ฉันคงมีเพื่อนได้แน่......จนถึงตอนนี้นกก็ยังคงออกหากินและบินกลับรังเหมือนเช่นเคย ต่อให้มีฉันอยู่หรือไม่ก็ตาม แต่ทำไมวันนี้พวกมันถึงยอมเข้ามาใกล้พื้นนาได้.....
คงเพราะจะไม่มีฉันอยู่แล้วสินะ ฟางเส้นสุดท้ายปลิวไปตามลม บัดนี้ไม่มีแล้วซึ่งหุ่นไล่กา.......
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า.....เขียนเสือวัวยังกลัว โดยเปรียบเทียบหน้าที่ของหุ่นไล่กา......อาจเศร้าไปนิด แต่ก็นั่นแหละนะ ทุกสิ่งยอมมีจุดจบของมันไม่ว่าจุดสิ้นสุดจะเป็นที่ไหน.....หรือเป็นเพียงที่ให้หยุดพักเพียงชั่วคราว
Reply With Quote
