เชื่อว่าทุกคนจะต้องตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า
“รักตัวเอง” กันทั้งนั้น
คงไม่มีใครตอบว่า “ไม่รักตัวเอง” จริงไหม
แต่...คุณแน่ใจหรือว่า “รักตัวเองจริงๆ”
ทำไมถึงพูดเช่นนั้น
ก็เพราะโดยปกติทั่วไป เวลาเรารักอะไร เราก็มักอยากอยู่กับสิ่งนั้นมิใช่หรือ?
รักพ่อรักแม่ ก็อยากอยู่ใกล้ชิดกับ พ่อกับแม่
รักแฟน ก็อยากอยู่ใกล้ชิดกับ แฟน
รักธรรมชาติ ก็อยากอยู่ใกล้ชิดกับ ธรรมชาติ
แล้วเคยตอบตัวเองได้ไหม
ที่พูดว่ารักตัวเอง
แต่พอให้อยู่กับตัวเองคนเดียวจริงๆ ทำไมเรากลับไม่อยากอยู่ หรืออยู่ไม่ได้
ลองคิดดูให้ดี...ถ้าเราอยู่กับตัวเองไม่ได้
จะเรียกว่า “รักตัวเอง” ได้ไหม
ในความเป็นจริงคือ เราแต่ละคน เหมือนมี 2 ร่างอยู่ในตัวคนเดียวกัน
แต่ 2 ร่างนี้มักจะทะเลาะเบาะแว้ง ขัดแย้งกันอยู่เสมอ
ร่างหนึ่ง คือ ร่างกาย อีกร่าง คือ จิตใจ
เมื่อใดที่ร่างกายเคลื่อนไหว ทำงาน หรือพูดคุย
มักไม่ค่อยได้สังเกตจิตใจ
แต่เมื่อใดที่ร่างกายหยุดนิ่ง ไม่ทำอะไร ไม่ขยับเขยื้อน
มักจะเห็นจิตใจมีแต่ความฟุ้งซ่าน อึดอัด หรือกระสับกระส่าย
จนคนส่วนใหญ่ต้องพยายาม “หนีตัวเอง” ด้วยการหาอะไรทำ อ่านหนังสือ หรือหาเพื่อนคุย
เหตุที่เราพยายาม “หนีตัวเอง” ก็เพราะเราทนอยู่กับตัวเองไม่ได้
อยู่เมื่อไรเป็นต้อง อึดอัด ขัดแย้ง ฟุ้งซ่าน หรือกระสับกระส่ายเสมอ
ลองถามตัวเองสิ
“เราหนีตัวเองไปตลอดได้ไหม”
ไม่ได้ใช่มั้ยหล่ะ
เมื่อเราหนีตัวเองไม่พ้น สิ่งที่ควรทำก็คือ อยู่กับตัวเองให้ได้ รักตัวเองให้เป็น
แล้วความสุขก็จะอยู่ไม่ไกลเลย
เพราะไม่ว่า สุข หรือ ทุกข์ ก็อยู่ที่ใจเราเป็นสำคัญ
อย่าลืม? คนเราเกิดมาคนเดียว และต่างก็มีวิถีชีวิตที่แตกต่างกันไปตาม “กรรมลิขิต” สุดท้ายก็จากไปคนเดียว ดังนั้น...
“เมื่อความทุกข์เกิดขึ้นกับผู้ใดแล้ว ก็มีแต่ผู้นั้นเท่านั้นแหละที่จะแก้ไขได้
คนอื่นเป็นได้แค่ผู้แนะนำเท่านั้น”
หากวันนี้ เรายังอยู่กับตัวเองไม่ได้ ยังไม่สมานสามัคคีกับตัวเอง อย่างนี้
เราก็ไม่สามารถมีความสุขกับตัวเองได้
ดังพุทธสุภาษิตที่ว่า “อัตตาหิ อัตโนนาโถ – ตนนั้นแลเป็นที่พึ่งแห่งตน”
“แต่หากวันนี้ เรายังช่วยตัวเองไม่ได้ รักตัวเองไม่เป็น...แล้วเราจะมีตัวเองเป็นที่พึ่งได้อย่างไร”
เคยได้ยินกลอนบทนี้ไหม
"ยืมจมูกเขาหายใจเห็นไม่คล่อง ตัวเราต้องดิ้นรนหมั่นขวนขวาย"
...หันกลับมารักตัวเองกันเถอะค่ะ...
ขอบคุณที่มา: เรียบเรียงจากหนังสือ “มิตรในเรือนใจ”
เขียนโดย พระไพศาล วิสาโล
